روابط بین کودکان و سایر اعضاء خانواده را می‌توان به عنوان نظام یا شبکه‌ای از بخش‌هایی دانست که در ارتباط متقابل با یکدیگرند. والدین ممکن است هم فرزند خودشان را دوست بدارند و هم اینکه آنها را طرد کنند؛ و یا اینکه در عین دوست داشتن آنها، در انضباط نیز سخت‌گیری نمایند. پاسخ کودک نیز صرفا به یک جنبه از رفتار والدین یا شخصیت آنها ارتباط نمی‌یابد، بلکه تحت تاثیر ترکیبی از عوامل مختلف است(صغری باقرپور کماچالی و همکاران، 1384). در یک بررسی، "پارکر[1]" (1992)، نشان داد که افرادی که نیازهای دوره کودکی‌شان به گونه‌ای مناسب ارضا نشده باشند، به هنگام وقوع فقدانها احتمال بیشتر وجود دارد که دچار افسردگی شوند و در این افراد سبک والدین آنها به صورت یک شیوه مهار فاقد احساس، یعنی ملغمه‌ای از کم‌توجهی و بیش حمایت‌گری بوده است.

این پرسشنامه توسط گرولینک و همکاران(1997) تدوین شده است. این مقیاس دارای دو نسخه کودکان و دانشجویان کالج است. مقیاس برای استفاده آزمودنی‌هایی که در سال‌های پایانی نوجوانی یا کمی بزرگتر طراحی شده است و دارای 42 گویه، 21 گویه برای مادر و 21 گویه برای پدر دارد(گویه‌ها در دو نیمه برای مادر و پدر تکرار شده‌اند) که 6 خرده مقیاس را می‌سنجد. خرده مقیاس گرمی برای هر یک از والدین دارای 6 عبارت،درگیری 5 عبارت و حمایت از خودمختاری 9 عبارت می‌باشد. پاسخ‌دهی به سوالات پرسشنامه ادراک سبک فرزندپروری بر اساس مقیاس لیکرت هفت درجه‌ای بود. آزمودنی‌ها بر اساس مقیاس لیکرت هفت درجه‌ای، میزان موافقت یا مخالفت خود را با هر گویه گزارش کردند.